آموزشي و علمي

برخلاف عقيده رايج، هوش و توانايي تنها تعيين‌كننده موفقيت كلاسي دانش‌آموزان نيست. حتي افراد بااستعداد هم ممكن است در رسيدن به سطوحي كه متناسب با ظرفيت دانشگاهي آنها است شكست بخورند، آنها ممكن است پايينتر از انتظارات خود در دانشگاه عمل كنند و همچنين ممكن است حتي به دانشگاه راه پيدا نكنند و يا اگر به دانشگاه راه يابند دچار افت تحصيلي و يا مشروطي شوند؛ بنابراين اين مهم است كه بدانيم چه عواملي دانش آموزان را در تكاليف تحصيلي و پيگيري اهداف آموزشي حفظ مي‌كند و نگه مي‌دارد. اميد به‌عنوان فرايندي از تفكر درباره يك هدف با انگيزش براي حركت به‌سوي اين اهداف و راه هاي رسيدن به اين اهداف معرفي شده است. درواقع اسنايدر بنيان‌گذار نظريه اميد و درمان مبتني بر آن، عقيده دارد كه براي ايجاد اميد وجود دو نوع تفكر الزامي است: تفكر راهبردي و تفكر عامل. تفكر راهبردي يا مسير جزء شناختي اميد و نشان‌دهنده ظرفيت و توان فرد براي خلق مسير و تفكر عامل جزء انگيزشي اميد است كه فرد خود را براي استفاده از اين مسيرها برمي‌انگيزاند. اميد يك هيجان نيست اما نسبتاً يك سيستم انگيزشي شناختي پويا است. اميد، توانايي شخص براي هدف‌گذاري، تجسم مسيرهاي لازم براي رسيدن به هدف‌ها و داشتن انگيزه لازم در جهت رسيدن به آن هدف‌ها است. به‌عبارت‌ديگر ازنظر اسنايدر موفقيت در كارهاي چالش‌انگيز، مخصوصاً در حيطه تحصيلي اغلب نيازمند توانا بودن براي ايجاد چندين گذرگاه براي رسيدن به اهداف است.

برخلاف عقيده رايج، هوش و توانايي تنها تعيين‌كننده موفقيت كلاسي دانش‌آموزان نيست. حتي افراد بااستعداد هم ممكن است در رسيدن به سطوحي كه متناسب با ظرفيت دانشگاهي آنها است شكست بخورند، آنها ممكن است پايينتر از انتظارات خود در دانشگاه عمل كنند و همچنين ممكن است حتي به دانشگاه راه پيدا نكنند و يا اگر به دانشگاه راه يابند دچار افت تحصيلي و يا مشروطي شوند؛ بنابراين اين مهم است كه بدانيم چه عواملي دانش آموزان را در تكاليف تحصيلي و پيگيري اهداف آموزشي حفظ مي‌كند و نگه مي‌دارد. اميد به‌عنوان فرايندي از تفكر درباره يك هدف با انگيزش براي حركت به‌سوي اين اهداف و راه هاي رسيدن به اين اهداف معرفي شده است. درواقع اسنايدر بنيان‌گذار نظريه اميد و درمان مبتني بر آن، عقيده دارد كه براي ايجاد اميد وجود دو نوع تفكر الزامي است: تفكر راهبردي و تفكر عامل. تفكر راهبردي يا مسير جزء شناختي اميد و نشان‌دهنده ظرفيت و توان فرد براي خلق مسير و تفكر عامل جزء انگيزشي اميد است كه فرد خود را براي استفاده از اين مسيرها برمي‌انگيزاند. اميد يك هيجان نيست اما نسبتاً يك سيستم انگيزشي شناختي پويا است. اميد، توانايي شخص براي هدف‌گذاري، تجسم مسيرهاي لازم براي رسيدن به هدف‌ها و داشتن انگيزه لازم در جهت رسيدن به آن هدف‌ها است. به‌عبارت‌ديگر ازنظر اسنايدر موفقيت در كارهاي چالش‌انگيز، مخصوصاً در حيطه تحصيلي اغلب نيازمند توانا بودن براي ايجاد چندين گذرگاه براي رسيدن به اهداف است.

برخلاف عقيده رايج، هوش و توانايي تنها تعيين‌كننده موفقيت كلاسي دانش‌آموزان نيست. حتي افراد بااستعداد هم ممكن است در رسيدن به سطوحي كه متناسب با ظرفيت دانشگاهي آنها است شكست بخورند، آنها ممكن است پايينتر از انتظارات خود در دانشگاه عمل كنند و همچنين ممكن است حتي به دانشگاه راه پيدا نكنند و يا اگر به دانشگاه راه يابند دچار افت تحصيلي و يا مشروطي شوند؛ بنابراين اين مهم است كه بدانيم چه عواملي دانش آموزان را در تكاليف تحصيلي و پيگيري اهداف آموزشي حفظ مي‌كند و نگه مي‌دارد. اميد به‌عنوان فرايندي از تفكر درباره يك هدف با انگيزش براي حركت به‌سوي اين اهداف و راه هاي رسيدن به اين اهداف معرفي شده است. درواقع اسنايدر بنيان‌گذار نظريه اميد و درمان مبتني بر آن، عقيده دارد كه براي ايجاد اميد وجود دو نوع تفكر الزامي است: تفكر راهبردي و تفكر عامل. تفكر راهبردي يا مسير جزء شناختي اميد و نشان‌دهنده ظرفيت و توان فرد براي خلق مسير و تفكر عامل جزء انگيزشي اميد است كه فرد خود را براي استفاده از اين مسيرها برمي‌انگيزاند. اميد يك هيجان نيست اما نسبتاً يك سيستم انگيزشي شناختي پويا است. اميد، توانايي شخص براي هدف‌گذاري، تجسم مسيرهاي لازم براي رسيدن به هدف‌ها و داشتن انگيزه لازم در جهت رسيدن به آن هدف‌ها است. به‌عبارت‌ديگر ازنظر اسنايدر موفقيت در كارهاي چالش‌انگيز، مخصوصاً در حيطه تحصيلي اغلب نيازمند توانا بودن براي ايجاد چندين گذرگاه براي رسيدن به اهداف است.

تدريس، عبارت است از مجموعه فعاليت هايي كه توسط معلم و به‌منظور تسهيل يا هدايت يادگيري در يادگيرندگان به انجام مي رسد. معلم و مربي به‌عنوان راهنما و عنصر اصلي در تعليم و تربيت داراي نقش اساسي در فرآيندهاي ياددهي ـ يادگيري است. اين نقش از آن جهت موردتوجه است كه اهداف نظام آموزشي با هدايت و تدبير و اهتمام او محقق ميشود. طبيعي است كه موفقيت معلم در تحقق اهداف تعليم و تربيت به ميزان مؤثر بودن و جذاب بودن فعاليتها و شيوه هاي تدريس وي بستگي دارد. در روش هاي سنتي تدريس كه امروزه از آنها به‌عنوان روش هاي غيرفعال ياد مي شود، معلم نقش اصلي را در جريان تدريس دارد و مطالب را به‌طور شفاهي در كلاس بيان مي كند و دانش آموزان بدون نقشي فعال فقط بايد به صحبت هاي او گوش دهند و مطالب موردنظر را حفظ كنند. ازنظر استرنبرگ فرد براي اينكه در زندگي خود موفق باشد بايد از قدرت هوش عملي، ابتكاري و تحليلي خود بهترين استفاده را ببرد و به‌طور همزمان نقاط ضعف موجود در اين زمينه ها را جبران كند كه اين كار مستلزم تقويت نقاط ضعف بر اساس سازگاري بهتر با نيازهاي خاص محيط و كار در محيطي است كه به نقاط قوت ويژه افراد ارزش قائل مي شود. استرنبرگ بيان مي كند كه افراد موفق از هر سه توانايي براي رسيدن به موفقيت  استفاده مي كنند منحصر بودن به يك مهارت و تفكر، براي موفقيت در زندگي كافي نيست. 

تدريس، عبارت است از مجموعه فعاليت هايي كه توسط معلم و به‌منظور تسهيل يا هدايت يادگيري در يادگيرندگان به انجام مي رسد. معلم و مربي به‌عنوان راهنما و عنصر اصلي در تعليم و تربيت داراي نقش اساسي در فرآيندهاي ياددهي ـ يادگيري است. اين نقش از آن جهت موردتوجه است كه اهداف نظام آموزشي با هدايت و تدبير و اهتمام او محقق ميشود. طبيعي است كه موفقيت معلم در تحقق اهداف تعليم و تربيت به ميزان مؤثر بودن و جذاب بودن فعاليتها و شيوه هاي تدريس وي بستگي دارد. در روش هاي سنتي تدريس كه امروزه از آنها به‌عنوان روش هاي غيرفعال ياد مي شود، معلم نقش اصلي را در جريان تدريس دارد و مطالب را به‌طور شفاهي در كلاس بيان مي كند و دانش آموزان بدون نقشي فعال فقط بايد به صحبت هاي او گوش دهند و مطالب موردنظر را حفظ كنند. ازنظر استرنبرگ فرد براي اينكه در زندگي خود موفق باشد بايد از قدرت هوش عملي، ابتكاري و تحليلي خود بهترين استفاده را ببرد و به‌طور همزمان نقاط ضعف موجود در اين زمينه ها را جبران كند كه اين كار مستلزم تقويت نقاط ضعف بر اساس سازگاري بهتر با نيازهاي خاص محيط و كار در محيطي است كه به نقاط قوت ويژه افراد ارزش قائل مي شود. استرنبرگ بيان مي كند كه افراد موفق از هر سه توانايي براي رسيدن به موفقيت  استفاده مي كنند منحصر بودن به يك مهارت و تفكر، براي موفقيت در زندگي كافي نيست. 

تدريس، عبارت است از مجموعه فعاليت هايي كه توسط معلم و به‌منظور تسهيل يا هدايت يادگيري در يادگيرندگان به انجام مي رسد. معلم و مربي به‌عنوان راهنما و عنصر اصلي در تعليم و تربيت داراي نقش اساسي در فرآيندهاي ياددهي ـ يادگيري است. اين نقش از آن جهت موردتوجه است كه اهداف نظام آموزشي با هدايت و تدبير و اهتمام او محقق ميشود. طبيعي است كه موفقيت معلم در تحقق اهداف تعليم و تربيت به ميزان مؤثر بودن و جذاب بودن فعاليتها و شيوه هاي تدريس وي بستگي دارد. در روش هاي سنتي تدريس كه امروزه از آنها به‌عنوان روش هاي غيرفعال ياد مي شود، معلم نقش اصلي را در جريان تدريس دارد و مطالب را به‌طور شفاهي در كلاس بيان مي كند و دانش آموزان بدون نقشي فعال فقط بايد به صحبت هاي او گوش دهند و مطالب موردنظر را حفظ كنند. ازنظر استرنبرگ فرد براي اينكه در زندگي خود موفق باشد بايد از قدرت هوش عملي، ابتكاري و تحليلي خود بهترين استفاده را ببرد و به‌طور همزمان نقاط ضعف موجود در اين زمينه ها را جبران كند كه اين كار مستلزم تقويت نقاط ضعف بر اساس سازگاري بهتر با نيازهاي خاص محيط و كار در محيطي است كه به نقاط قوت ويژه افراد ارزش قائل مي شود. استرنبرگ بيان مي كند كه افراد موفق از هر سه توانايي براي رسيدن به موفقيت  استفاده مي كنند منحصر بودن به يك مهارت و تفكر، براي موفقيت در زندگي كافي نيست.